Arapça, Semitik bir dil ve modern Orta Doğu’nun ana dilidir ; tahmini 185 milyon insan tarafından konuşulmaktadır. Yedinci yüzyılda bölgeye yayılmış, Levant Aramice’nin yerine – aynı zamanda İslâmî olmayan dillerin – İslamiyet’in fethine ve dönüşümüne başladığı gibi. Arap dili, İran kadar uzak doğudaydı ve sekizinci yüzyılın başlarında İber Yarımadası’na doğru Cebelitarık’ı geçerek Kuzey Afrika’nın tamamı kadar uzaktaydı.
English Proofreading – Expert Editing In Any Subject Area.
Expert Editing In Any Subject Area. Qualified Editors & A Flat Rate Fee
Proof-Reading-Service.com | Sponsored▼
Arapça, Orta Doğu’da hâlâ kullanılan iki Semit dili ile ilgilidir: Eski İbranice ve modern (on dokuzuncu ve yirminci yüzyıl) yeniden canlanma biçimlerinde İbranice, aynı zamanda Etiyopya’nın resmi dili olan Amharic de . Arapça, sadece Amharca ile değil, aynı zamanda Geez ve Akkadian gibi eski dilleri paylaşan Güney Merkezi Semitik olarak sınıflandırılmıştır . Günümüzde ağırlıklı olarak Arap konuşmacılara ev sahipliği yapan bazı ülkeler de, Berber, Nubian, Kürtçe ve Kıpti gibi geleneksel, semitik olmayan dillerin konuşmacılarına sahiptir.
Expert Editing In Any Subject Area. Qualified Editors & A Flat Rate Fee
Proof-Reading-Service.com | Sponsored▼
Arapça, Orta Doğu’da hâlâ kullanılan iki Semit dili ile ilgilidir: Eski İbranice ve modern (on dokuzuncu ve yirminci yüzyıl) yeniden canlanma biçimlerinde İbranice, aynı zamanda Etiyopya’nın resmi dili olan Amharic de . Arapça, sadece Amharca ile değil, aynı zamanda Geez ve Akkadian gibi eski dilleri paylaşan Güney Merkezi Semitik olarak sınıflandırılmıştır . Günümüzde ağırlıklı olarak Arap konuşmacılara ev sahipliği yapan bazı ülkeler de, Berber, Nubian, Kürtçe ve Kıpti gibi geleneksel, semitik olmayan dillerin konuşmacılarına sahiptir.
Reklamı Bildir
Arapça’nın İslam ile özel bir ilişkisi vardır; Müslümanların Allah’ın ilahi dili olarak kabul edilir . Dil nedenle (denilen dini ya da klasik Arapça ile, hürmet ile kısıtlı olmuştur Fusha, Kur’an vahiy beri temelde değişmeden kalan “saf” tarzı) ‘ yedinci yüzyılda bir. Bugün konuşulan Arapça, bölgedeki çeşitli yerel yerel versiyonlarla birlikte bozuk olarak değerlendiriliyor.
Arapça’nın İslam ile özel bir ilişkisi vardır; Müslümanların Allah’ın ilahi dili olarak kabul edilir . Dil nedenle (denilen dini ya da klasik Arapça ile, hürmet ile kısıtlı olmuştur Fusha, Kur’an vahiy beri temelde değişmeden kalan “saf” tarzı) ‘ yedinci yüzyılda bir. Bugün konuşulan Arapça, bölgedeki çeşitli yerel yerel versiyonlarla birlikte bozuk olarak değerlendiriliyor.
Sharefaith.com – Resmi Sharefaith® Sitesi | sharefaith.com
Tek bir yerde tüm kilise çözümleri! Web Sitesi, Medya, Uygulama, Tithing ve Daha Fazlası
sharefaith.com | Sponsorlu ▼
Tek bir yerde tüm kilise çözümleri! Web Sitesi, Medya, Uygulama, Tithing ve Daha Fazlası
sharefaith.com | Sponsorlu ▼
Arapça betik, İbranice harflere benzer fonetik sembollerle yazılmıştır, her sembol bir sembolü temsil eder ve kelimeler yazılır ve sağdan sola okunur. Arap alfabesinin bir özelliği, İslami sanat formu olarak kullanılmasıdır, zira sanatta figürleri şekillendirmeye karşı dini bir duyuru vardır. Bu hat, kitapları, binaları, pankartları ve mücevherleri süslüyor; En kelimeleri okunamaz böylece stilize, ancak sık sık Kur’an alınır gibi ‘ bir, kaynakları en Müslümanlar tarafından tanınır.
Arapça Lehçeler
Arap dünyasındaki en dikkat çekici dilbilimsel durum , Arapça’nın her konuşmacısının yerel konuşulan bir dilbilgisini bildiği ve buna ek olarak resmi Fuşa’yı öğrenmiş olduğu gerçeğini ifade eden “ikiz kelimeler” anlamına gelen diglossia’dır . İslam’ın tarihsel yayılımı ve onunla birlikte, Arapça olan dil bugün Avrupa’nın bazı kısımlarını kapsayan geniş bir bölgede 1.300’den fazla yıldır konuşuluyor.Kuzey Afrika ve Levant. Arapça’nın edebi dilbilgisi tarzının dondurulmasına rağmen, konuşulan tüm diller gibi konuşma dilindeki versiyonlar, normalleştirilmiş kurallar ya da klasik doğruluk kuralları ile sınırsız bir şekilde değişti. Bölgenin bir ucundan gelen hoparlörler çoğu zaman, konuşmacıları bitişik alanlarda konuşulan versiyonları anlayabilmelerine rağmen, zorlanmadan konuşmacıları anlayamazlar.
Arap dünyasındaki en dikkat çekici dilbilimsel durum , Arapça’nın her konuşmacısının yerel konuşulan bir dilbilgisini bildiği ve buna ek olarak resmi Fuşa’yı öğrenmiş olduğu gerçeğini ifade eden “ikiz kelimeler” anlamına gelen diglossia’dır . İslam’ın tarihsel yayılımı ve onunla birlikte, Arapça olan dil bugün Avrupa’nın bazı kısımlarını kapsayan geniş bir bölgede 1.300’den fazla yıldır konuşuluyor.Kuzey Afrika ve Levant. Arapça’nın edebi dilbilgisi tarzının dondurulmasına rağmen, konuşulan tüm diller gibi konuşma dilindeki versiyonlar, normalleştirilmiş kurallar ya da klasik doğruluk kuralları ile sınırsız bir şekilde değişti. Bölgenin bir ucundan gelen hoparlörler çoğu zaman, konuşmacıları bitişik alanlarda konuşulan versiyonları anlayabilmelerine rağmen, zorlanmadan konuşmacıları anlayamazlar.
Reklamı Bildir
Aynı zamanda, Arapça’nın Arap dünyasının birleştirici bir faktörü olduğu söylenir – tüm Araplar, yaşadıkları ülkelerin kültürleri veya alt kültürlerinden bağımsız olarak paylaşırlar. Arapça, ülkenin resmi dili olduğunda, klasik tarz hükümet, din ve okullaşma için kullanılır. Bir çeşit “Esperanto” Arapça’nın benimsenmesi, hatta tüm diyalektik iletişim için standart olarak tek bir diyalektin kabul edilmesi için herhangi bir baskı mevcut değildir.
Aynı zamanda, Arapça’nın Arap dünyasının birleştirici bir faktörü olduğu söylenir – tüm Araplar, yaşadıkları ülkelerin kültürleri veya alt kültürlerinden bağımsız olarak paylaşırlar. Arapça, ülkenin resmi dili olduğunda, klasik tarz hükümet, din ve okullaşma için kullanılır. Bir çeşit “Esperanto” Arapça’nın benimsenmesi, hatta tüm diyalektik iletişim için standart olarak tek bir diyalektin kabul edilmesi için herhangi bir baskı mevcut değildir.
Radyo, televizyon ve edebi Arapça haberlerin yayınlanmasıyla birlikte, bu formun anlaşılması artmıştır. Diğer lehçeler hakkında bilgi de sinema endüstrisi tarafından yayıldı. Örneğin, Mısırlı Arapça (Cairene) birçok filmin senaryosunda kullanılmıştır ve Kahire’de üretilen televizyon dizileri Mısırlı olmayan birçok kişiyi bu diyalektle tanıştırmaya yardımcı olmuştur.
Çok sayıda Arapça lehçeden sadece birkaçına isim verilmiş ve ayrıntılı olarak incelenmiştir: Mısırlı ve Iraklı Araplar , sırasıyla Kahire ve Bağdat’ta eğitimli sınıfların konuşmalarına başvurmaktadır . Ülke başkentlerinden gelen medya yayınları, radyo, televizyon, video ve ses kaset kaydedicilere erişim sağlayan kırsal ve göçebe konuşmacılar için de anlaşılabilir hale gelmiştir. Eğitimsiz veya kırsal dilsel lehçeler, bazen dramatik olarak farklılık gösterir, çünkü çoğu kişi göreceli izolasyonda gelişmiştir. Bununla birlikte, benzer kökenden konuşanlar kısa coğrafi mesafeler üzerinden birbirlerini anlıyorlar.
Report Advertisement
The differences between dialects are mostly confined to vocabulary and the shifting or loss of some sounds. The Egyptian use of gim for jim or even djim is one of the best examples of a sound shift. Greater shifts have affected the entire sound of a dialect; for example, in North Africa, most short vowels have been lost and the stress of most words moved from the medial to the last syllable. This produces many words that start with consonant clusters. In contrast, the dialects of Cairo and those farther to the east have maintained most of the short vowels and lost mostly those at the end of the word, keeping the stress, as in Fusha, on the next-to-last syllable. Consonant clusters are generally limited to word-final positions and are no more than two consonants in length. In addition, word borrowing from other languages has occurred in both Fusha and the dialects. In some cases older Arabic words are used to meet the needs of modern life, but in others a borrowed word is used—the word for “telephone” might be written hatif (“one who calls out”), and it might be spoken as telefon.
The differences between dialects are mostly confined to vocabulary and the shifting or loss of some sounds. The Egyptian use of gim for jim or even djim is one of the best examples of a sound shift. Greater shifts have affected the entire sound of a dialect; for example, in North Africa, most short vowels have been lost and the stress of most words moved from the medial to the last syllable. This produces many words that start with consonant clusters. In contrast, the dialects of Cairo and those farther to the east have maintained most of the short vowels and lost mostly those at the end of the word, keeping the stress, as in Fusha, on the next-to-last syllable. Consonant clusters are generally limited to word-final positions and are no more than two consonants in length. In addition, word borrowing from other languages has occurred in both Fusha and the dialects. In some cases older Arabic words are used to meet the needs of modern life, but in others a borrowed word is used—the word for “telephone” might be written hatif (“one who calls out”), and it might be spoken as telefon.
Arabic-language academies exist—in Cairo, Damascus, and Baghdad—each attempting to minimize the use of borrowings. They publish lists of desired usages, but it is difficult to legislate language change.
Classical Arabic
Fusha, the high style, is characterized by a complicated system of conjugations that change the case of words, which are composed of three consonants (s-l-m, for example). Using prefixes, infixes, and suffixes, as well as a change of vocalization according to rules, is basic to all Semitic languages—and formal Arabic demonstrates this practice to a greater extent than any of the others. None of these case markings has survived in the dialects; however, the Qurʾan and children’s books are published with them written in place so that they will not be read aloud incorrectly. Nevertheless, even the pronunciation of Fusha varies with the colloquial background of the speaker. Fusha is used in all writing that does not attempt to represent casual speech. In most novels the characters speak in Fusha, but cartoon characters speak in vernacular Arabic, as do actors in most modern plays, and some modern novels are written in dialect. The Arabic version of Sesame Street uses Fusha because it is the language style that children must learn to read.
Fusha, the high style, is characterized by a complicated system of conjugations that change the case of words, which are composed of three consonants (s-l-m, for example). Using prefixes, infixes, and suffixes, as well as a change of vocalization according to rules, is basic to all Semitic languages—and formal Arabic demonstrates this practice to a greater extent than any of the others. None of these case markings has survived in the dialects; however, the Qurʾan and children’s books are published with them written in place so that they will not be read aloud incorrectly. Nevertheless, even the pronunciation of Fusha varies with the colloquial background of the speaker. Fusha is used in all writing that does not attempt to represent casual speech. In most novels the characters speak in Fusha, but cartoon characters speak in vernacular Arabic, as do actors in most modern plays, and some modern novels are written in dialect. The Arabic version of Sesame Street uses Fusha because it is the language style that children must learn to read.
Rise and Development of Arabic
The early history of Fusha is not clear. Before the appearance of Islam there are few traces of Arabic in the Arabian Peninsula, but it is clear from the language of the Qurʾan that an oral tradition of poetical style was well established before the revelation of that holy book. The language of the Qurʾan is not just a reflection of the dialect of the Hijaz (western Arabia, the original center of Islam); it is a style reflecting the koine of the poets, used for sophisticated performances of oral poetry at the markets to which the nomads came at least once a year. It is probably a combination of both language usages, which is why it is said to have been unique and miraculous at the time of Muhammad’s reception of it.
The early history of Fusha is not clear. Before the appearance of Islam there are few traces of Arabic in the Arabian Peninsula, but it is clear from the language of the Qurʾan that an oral tradition of poetical style was well established before the revelation of that holy book. The language of the Qurʾan is not just a reflection of the dialect of the Hijaz (western Arabia, the original center of Islam); it is a style reflecting the koine of the poets, used for sophisticated performances of oral poetry at the markets to which the nomads came at least once a year. It is probably a combination of both language usages, which is why it is said to have been unique and miraculous at the time of Muhammad’s reception of it.
Arabic script was already in use before the codification of the Qurʾan, but it was unified and provided with diacritical marks to resolve ambiguities in the holy text. As the Islamic conquests began in the seventh and eighth centuries, the language of formal usage was being standardized by grammarians in the towns of Basra and Kufa (Iraq). By the ninth and tenth centuries, this linguistic work was completed, and these rules became the standard by which to measure all future literary Arabic output. To this day, “correct” Arabic is measured by these rules, and they are maintained in the belief that to change them is to offend Allah, who produced them.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder